خداوند در سوره نحل آیه 125می فرمایند: «ادْعُ إِلَىٰ سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِیلِهِ  وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ»

(مردم را) با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن ، و با آنان به نیکوترین شیوه به بحث [و مجادله] بپرداز ، یقیناً پروردگارت به کسانى که از راه او گمراه شده‏اند و نیز به راه یافتگان داناتر است.

سه راه دعوت به راه حق وحقیقت

حکمت: به معناى علم و دانش، و منطق و استدلال است، و در اصل، به معناى منع آمده، و از آنجا که علم و دانش و منطق و استدلال مانع از فساد و انحراف است، به آن، حکمت گفته شده، و به‏هرحال، نخستین گام در دعوت به ‏سوى حق، استفاده از منطق صحیح و استدلال حساب شده است، و به تعبیر دیگر،تحریک فکر و اندیشه مردم و به بیدار ساختن عقل‏هاى خفته، نخستین گام محسوب مى ‏شود.

اندرزهاى نیکو: دوّمین گام درطریق دعوت به راه خداست؛ یعنى استفاده کردن از عواطف انسان‏ها؛ چرا که موعظه و اندرز، بیشتر جنبه عاطفى دارد که با تحریک آن مى‏توان توده‏هاى عظیم مردم را به طرف حق متوجه ساخت. در حقیقت، حکمت از «بعد عقلى» وجود انسان استفاده مى‏ کند، و موعظه حسنه از «بعد عاطفى» وارد می شود.

مناظره : سوّمین گام، مخصوص کسانى - مخالفان - است که ذهن آنها قبلا از مطالب نادرستى پر شده و باید از طریق مناظره وبحث با دلیل ذهنشان را خالى کرد تا آمادگى براى پذیرش حق پیدا کنند. بدیهى است مجادله و مناظره نیز هنگامى مؤثر مى‏ افتد که‏ حق و عدالت، درستى و امانت و صدق و راستى حکومت کند، و از هرگونه توهین، تحقیر، خلاف‏گویى و تکبر خالى باشد، و تمام جنبه‏ هاى انسانى آن حفظ شود.